Laatste dag in Kuching en vertrek naar Miri.

Ik sta vroeg op deze ochtend. Onze guesthouse houder Matt ligt nog op de grond te slapen. Sleepy, sleepy, zegt hij. We eten een heerlijk ontbijt. Vaak bestaat dit uit een toast. We kunnen er jam en zelfs pindakaas op smeren. Hoe bestaat het. Vandaag wile nwe het park van Kuching gaan bezoeken. Er staan hier veel gebouwen die vanuit Engelse invloeden gebouwd. Zijn. In een van deze gebouwen is een museum gehuisvest. Hier zijn praktisch alle dieren die in Borneo voorkomen opgezet of nagemaakt. Ook is er een longhouse te bewonderen. Dit is een typisch gebouw uit deze streek. Vaak is zo'n gebouw opgebouwd uit meerdere huizen. Het is een soort van community. Ook nu leven nog mensen zo. Wanneer de regen zich uit de hemel stort schuilen we even. De regen blijkt maar van korte duur te zijn. Bij een lokale markt eten we een rijstmaaltijd. Daarna lopen we naar de rivier omdat we hier een bus willen oppikken naar het stadszwembad. Tijdens het wachten krijg ik van een taxichauffeur een stuk fruit aangeboden. Ik neem het aan en eet het op. Het smaakt en beetje slijmerig. Maar na een minuut of drie blijk ik er ook allergisch op te reageren. Mijn lippen worden dikker en het gehemelte begint te kriebelen. Gelukkig verdwijnt dit weer na een half uurtje. Met een lokale bus rijden we naar de swimming pool. Alles ziet er netjes uit. Er zijn denk ik een twintigtal badgasten. En....vijf badmeesters. Het water is heerlijk en het is even heerlijk relaxen en de warmte van ons afspoelen. We zwemmen in het vijftig meter bad. Gelukkig zijn er ook plekjes waar we kunnen zitten in de schaduw.
Rond vijf uur verlaten we het zwembad en zoeken een bus richting centrum. Er stopt een kleiner busje waar we met meegaan. Bij het uitstappen stoot Jolanda haar hoofd nog. Bij de rivier zit een man die portrettekeningen maakt. Ook gisteren zat hij hier al. We besluiten een tekening van Jesse en Siebe te laten maken. Hoe we deze tekening mee krijgen is vers twee.
Bij het restaurantje waar we al een aantal keren hebben gegeten pakken gaan we ook nu weer zitten.Half binnen, half buiten voel je een beetje de wind.Bij het guesthouse kleden we ons om. Om half negen is de taxichauffeur er al om ons na de Zentral Station te brengen. We nemen afscheid van Matt en vertrekken. Om tien uur vertrekt onze bus richting Miri. De bus ziet er uiterst comfortabel uit. Wel heb ik last van de airco. De uren passeren en in het begin kan ik moeilijk de slaap vinden. Vooral van mijn nek heb ik last. Om de paar uren stopt de bus. Meestal gaan we er even uit om de beentjes te strekken. Vanaf half acht ben ik vaker wakker. De longhouses zijn ook langs deze weg te aanschouwen. Mooi om te zien. Soms uit hout opgebouwd. Soms ook uit stenen. Bij een aantal stops wandel ik door de fruitmarkten die daar zijn. De jungle aan weerszijden van de weg verandert in palmplantages. Het is een hele zit bijna zeventien uur maar toch lijkt heet nieet zo heel lang te duren. Dit komen bij mij voornamelijk door alle indrukken die ik opdoe.
Rond half drie komen we aan in Miri. Na even zoeken besluiten we een taxi naar de stad te nemen. Bussen vertrekken niet naar de stad. In de lonely planet hebben we een guesthouse gevonden. Het wordt erg aangeprezen in de lonely planet. Dillenia heet het guesthouse. We hebben inmiddels honger gekregen en laten ons het eten goed smaken. Jolanda en ik slenteren nog wat rond terwijl de mannen teruggaan naar ons guesthouse.