Problemen bij de grenspost Burnei

Vandaag staan we vroeg op. De taxi pikt ons al vroeg op. We willen vandaag naar Limbang. Hiervoor moeten we of mogen we door het oliestaatje Burnei rijden. Bij ons guesthouse ontbijten we. Bij het ontbijt liggen weer heerlijk kleine banaantjes. Wanneer ik naar beneden loop zie ik de taxi al aankomen. Ik vertel dat tegen mijn maatjes en weldra is iedereen benden. De rit met de taxi is slecht vijf kilometer. bij het busstation kopen we kaartjes. We moeten ook onze paspoorten inleveren en krijgen documenten mee die we moeten invullen. De bus in bij lange na niet vol. We kunnen dus onze plaats uitkiezen. Dat kont goed uit want op de plaats die Jolanda en ik kregen toegewezen lekt de airco. Net buiten Miri zien we een soort van wijken voor de gegoede burgers. Alles door middel van een hek afgesloten. Na een drie kwartier tot uur rijden komen we aan bij de grens Van Burnei. Eerst moeten we door de grenscontrole van Maleisië. Bij mij,Jolanda en Siebe levert dit geen problemen op. Bij Jesse loopt het anders. De controledienst blijft lang in zijn paspoort kijken. uiteindelijk blijkt dat Jesse geen stempel in zijn paspoort heeft gekregen toen we Borneo binnen kwamen. Ik kan me daarvan nog herinneren dat we samen bij de douanier stonden. bij Jesse hebben ze geen stempel geplaatst. We hebben een probleem blijkt. De grenspost gaat bellen en er komt een tweede persoon checken. Ze vinden het klaarblijkelijk ook vreemd dat er drie van Moorsels zwijn en een Cornelissen. Een derde persoon wordt erbij gehaald. We zijn al bang niet met de bus verder te kunnen. We zouden dan in Maleisië moeten achterblijven. Uiteindelijk krijgt Jesse toch een stempel en wordt doorgelaten. De grenspost zegt dat dit geen garantie is voor andere grensposten. na enkele honderden meters moeten we weer uit de bus stappen. Grenspost Burnei. We besluiten Jesse nu als eerste te laten gaan. Dan zien ze wellicht niet dat wij een stempel meer hebben. Jolanda en ik voelen spanning in onze buik. Gelukkig, we horen het geluid van een stempel op Jesse zijn paspoort. hij mag doorlopen. Wij ook. Weer geleerd dat we altijd moeten checken of ze een stempel zetten. In Brunei rijden we door de jungle. De sultan is hier vanaf gebleven omdat hij voldoende inkomsten heeft uit de olie. Brunei is een oliestaatje. De bewoners hoeven hier ook geen belasting te betalen. We zien hier ook mooiere huizen en betere voorzieningen. bij de scholen zelfs prachtige sportvelden. ook zien we op sommige plaatsen de vlammen uit de hoge torens komen waar de olie gewonnen wordt. Brunei is een kleinstaatje wat uit twee delen bestaat. Na een paar uur rijden kunnen we Brunei weer verlaten. bij de grensposten weer hetzelfde ritueel. Eerst Brunei uit. Daarna Maleisië weer in. Gelukkig zonder problemen ditmaal. Rond de klok van een uur bereiken we Limbang. Dit is een klein stadje wat tussen de twee delen van Brunei ligt. We stappen uit en vinden al snel een hotelletje. We zijn hier waarschijnlijk de enige toeristen. We betalen dan ook weinig voor een kamer. Zestig R.M. (15 euro ) voor een kamer voor drie personen. We vragen of er een extra bed bij kan en ook dit is goed. Zo goedkoop hebben we nog niet geslapen. We wandelen rond en willen een hapje gaan eten. omdat de meesten het eten niet vertrouwen bestellen we een portie. Het blijkt rijst met nogal vette kip te zijn. Ik ben de gelukkige en mag dit portie opeten. Jolanda heeft een KFC gezien en gaat daar een hapje eten. Jesse en Siebe nemen even tijd voor zichzelf. Jolanda en ik wandelen door het stadje. Aan de overzijde van de rivier ligt een Kampong. Dit is een soort van dorp. In dit geval in het geheel opgetrokken uit paalwoningen van hout. Rond de klok van vijf varen bootjes af en aan om mensen terug te varen naar hun kampong. Bij een winkeltje raken we in gesprek met de verkoper. hij vertelt dat jaren geleden, 1961, piraten Limbang probeerden te veroveren. Commando's uit Australië hebben Limbang toen uit de handen van deze piraten weten te houden. Ook vertelt hij dat de sultan van Brunei Limbang bij Brunei wilde trekken maar dat dit niet is gelukt. Bier is nergens te koop. Waarschijnlijk omdat hier veel moslims wonen. Jolanda ziet iemand in een zijstraatje bier drinken en vraagt waar zij dat heeft gehaald. In een winkeltje toveren ze dit bier uit een koelkastje. Later zie ik op meerdere plaatsen bier. Tegen zes uur begint het wat te miezeren. Heerlijk bij een temperatuur van dik boven de dertig graden. Ik loop een stukje op en zie jongens overwegend op blote voeten voetballen op een veldje. Wat moet dit fijn zijn met dit weer. In de avond zoeken we een eettentje. We eten heerlijk en tot mijn vreugde kunnen we zelfs hier een biertje bestellen. Dat smaakt wel bij deze temperaturen.